บันทึกก้อนกรวด บันทึกเอาไว้...วันละเล็กวันละน้อย 
>  -= ของถูกก็ดีได้ =- 
>  -= ของที่หาง่ายก็ใช่จะไร้ค่า =- 
>  -= ขุมทรัพย์ไม่จำเป็นต้องอยู่สุดขอบฟ้า =- 
>  -= แต่อาจดารดาษใกล้ๆ ตัวเรา =- 
>  -= ในสมัยโบราณ มีชนเผ่าหนึ่งเที่ยวเร่ร่อนไปในที่ต่างๆ ค่ำไหนนอนนั่น 
>  โดยจะปลูกกระโจมอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม ทุกคืนก่อนนอน พวกเขาจะสวดมนต์อ้อนวอน 
>  ขอโชคลาภจากเทพเจ้าอยู่เสมอ =- 
 
>  -= คืนหนึ่ง! ขณะที่พวกเขากำลังบูชาเทพเจ้าอยู่นั้น ได้เกิดลมพัดอื้ออึง 
>  ฟ้าแลบแปลบปลาบ พวกเขาต่างคิดว่า เหตุอัศจรรย์กำลังจะบังเกิดขึ้น 
>ทันใดนั้นเอง! 
>  พวกเขาก็ได้ยินเสียงดังก้องมากจากท้องฟ้าเบื้องบนว่า... 
>  "พวกเจ้าทั้งหลายจงฟังข้า ในวันพรุ่งนี้ 
> ไม่ว่าพวกเจ้าจะเดินทางไปยังที่ใดก็ตาม 
>  จงเก็บก้อนกรวดที่เจ้าได้พบในระหว่างทาง ใส่ย่ามของเจ้าเอาไว้ 
>ตกกลางคืนเมื่อใด 
>  พวกเจ้าจะทั้งดีใจและเสียใจ" 
>  สิ้นเสียงนั้น ทุกคนต่างมองหน้ากันด้วยความผิดหวัง 
>  ไยเทพเจ้าจึงบอกให้เก็บก้อนกรวดที่ไร้ค่าเช่นนั้น 
> แทนที่จะประทานทรัพย์สมบัติ 
>  หรือบอกขุมทรัพย์อันล้ำค่าให้ พวกเขารู้สึกไม่พอใจ 
> ต่างเข้านอนด้วยความผิดหวัง 
>  =- 
>  -= รุ่งขึ้น พวกเขาพากันออกเดินทางไปเหมือนเช่นเคย 
>  ทุกคนได้พบเห็นก้อนกรวดมากมาย เกลื่อนกลาดทุกหนแห่งที่ย่างเท้าไป 
>  พวกเขาจึงหยิบติดมือมาอย่างเสียมิได้ เพียงคนละสองสามก้อนเท่านั้น 
>  ทั้งยังเก็บไปก็บ่นไป =- 
> >>> 
>  -= ครั้นถึงยามพระอาทิตย์ตกดิน พวกเขาพากันหยุดพักแรม 
ปลดย่ามที่สะพายออก 
>  ตรวจดูของในย่ามก็พบว่า! ก้อนกรวดที่เก็บมานั้นได้กลายเป็นเพชร 
>  ล้วนแล้วแต่งดงามเป็นประกาย ทุกคนต่างดีอกดีใจ 
> พากันชื่นชมโชคลาภของตนกันยกใหญ่ 
> >>> 
>  -= แต่แล้ว! เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่า ต่างเก็บก้อนกรวดมาน้อยเหลือเกิน 
>  พวกเขาก็พากันรำพึงรำพัน ด้วยความเสียดาย...เสียใจ =- 
> >>> 
>  -= ง่ายนิดเดียว...ที่จะเก็บก้อนกรวดแต่ละก้อน แต่ชนเผ่าเร่ร่อน 
>  ผู้รอนแรมแสวงหาโชคไปทั่วหล้า หาได้ใส่ใจในก้อนกรวดที่ดูไร้ค่าเหล่านั้น 
>  สุดท้าย...จึงได้เสียใจ =- 
> >>> 
>  -= เราทุกคนเกิดมา ต่างขวนขวายแสวงหาสิ่งดีๆ ให้กับชีวิต 
>  เราอาจหวังความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ ปรารถนาจะไปให้ถึงดวงดาว 
>จนบางทีเราก็ลืมไปว่า 
>  ความสุขที่เราปรารถนานั้น หาได้จากสิ่งง่ายๆ ใกล้ตัว... อาจอยู่ในรอยยิ้ม... 
>  ในคำทักทาย ในการกระทำอันเรียบง่ายของชีวิตประจำวัน อาจอยู่ในเรื่องเก่าๆ 
>  ที่เราได้ยินได้ฟังมาครั้งแล้วครั้งเล่า จนกลายเป็นเรื่องที่เราคุ้นชิน 
>  แต่มิได้ตระหนักถึงคุณค่า เสมือนก้อนกรวดที่เราเห็นอยู่ดาษดื่น ชินตา =- 
> >>> 
  -= แต่ทว่า... เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ดูเหมือนทำไปก็ไม่ได้อะไรเหล่านี้ 
>แท้จริง...คืออริยทรัพย์อันล้ำค่า ที่จะส่องประกายแจ่มชัด 
>  ยามเมื่อรัตติกาลแห่งชีวิตมาเยือน =- 
> >>> 
>  -= เมื่อถึงยามนั้น ขอให้เราเป็นผู้หนึ่งที่ ดีใจ และดีใจ "ดีใจ 
>  ที่เราได้เก็บก้อนกรวดมา และดีใจ ที่เราเก็บมาไม่น้อยเลย" =- 
> >>> 
>  -= ทุกครั้งที่เราทำความดี แม้สิ่งที่ทำจะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร 
>  แต่ก็เป็นประวัติชีวิตอันดีงาม ที่ควรจดจำและบันทึกไว้ ด้วยภาพ... 
>  ด้วยถ้อยคำ... ด้วยความรู้สึก... และนึกถึงบ่อยๆ =- 
> >>> 
>  -= นึงถึงครั้งใด... ก็ปลาบปลื้มเป็นสุขใจ กำลังใจจะเบ่งบาน 
>  เกิดแรงบันดาลใจที่จะทำความดีอย่างต่อเนื่องไป... ไม่สิ้นสุด. =-